Mijn eerste (werk)week

22-01-2016

Lieverds,

Inmiddels ben ik al 10 dagen op Aruba. Ik heb mijn eerste werkweek er op zitten en dit gevierd met een taartje. Van het leven moet je tenslotte zelf een feestje maken! :D

Ik begin me al aardig thuis te voelen. Dat merk ik aan mijn snoozegedrag (ik denk dat ik nooit een ochtendmens zal worden, zucht), ik noem mijn huisje ‘thuis’ en ik heb net een van mijn Zeer Zeldzame Schoonmaakbuien gehad (het is 23.30 uur hier) waarin ik de afwas van de hele week heb gedaan (ja ik mis de afwasmachine ;)) en alle was heb gesorteerd en voor morgen klaar gelegd. Op een paar mugjes na slaap ik heerlijk onder mijn giraffendekentje en in mijn hele appartement hangen foto’s van jullie op onze bruiloft.

Deze week was leerzaam en interessant. Mijn werk vind ik leuk, met name doordat ik veel interessante casussen te zien krijg en het werk hierdoor echt een uitdaging is. In Nederland werkte ik in de eerste lijn (bij de huisarts) en hier in de tweede lijn (ziekenhuis en poli-kliniek). Dat betekent dat wij de mensen doorgestuurd krijgen die bij de huisarts niet behandeld kunnen worden om veel uiteenlopende redenen.

’s Morgens bezoek ik samen met de andere diabetesverpleegkundige die mij nog aan het inwerken is de patiënten die in het ziekenhuis liggen, hebben we overleg met de internisten en maken we het beleid voor de patiënten. Na de middagpauze gaan we naar de polikliniek Interne. Dit is in een apart gebouw vlak bij het ziekenhuis en hier komen mensen vanuit thuis langs om ingesteld te worden op medicatie of insuline en om voorlichting te krijgen over diabetes.

De mensen hier hebben erg hoge glucosewaardes, zijn vaak niet goed ingesteld op hun medicatie en stoppen soms ook de medicatie zodra ze thuis komen. Ze weten vaak niet dat hoge glucosewaardes erg schadelijk zijn voor hen en zijn daarom niet therapietrouw en leven erg ongezond. Daarom gaan we ook in samenwerking met de diëtiste starten met wekelijkse voorlichtingsbijeenkomsten voor mensen met diabetes in het ziekenhuis. De afgelopen tijd is hier weinig tijd voor geweest omdat mijn collega de enige diabetesverpleegkundige in het ziekenhuis (en volgens mij op het eiland) was en nu we met z’n tweeën zijn kunnen we de taken wat meer verdelen.

Ook de verpleging heeft relatief weinig verstand van diabetes en weten vaak niet goed wat ze aan moeten met patiënten die hele hoge of hele lage waardes hebben. Ook met hen willen we aan de slag gaan door hun kennis op peil te brengen door klinische lessen te gaan geven en hierin ook te kijken welke onderwerpen zij uitgediept willen hebben.

Kortom; genoeg te doen, genoeg uitdagingen en daarbij is het ook nog eens communiceren in 4 verschillende talen (Engels, Nederlands, Papiamento en Spaans), waarvan ik er nu nog maar 2 (Engels en Nederlands) spreek. Gelukkig kunnen veel mensen wel (beperkt) Nederlands of Engels en spreekt mijn collega vloeiend Spaans en Papiamento dus we komen er wel uit. Vanaf februari ga ik waarschijnlijk beginnen met een cursus Papiamento voor beginners, zodat ik dit ook onder de knie ga krijgen.

Het Papiamento is een mix tussen Spaans, Nederlands en Engels en klinkt heel relax, tropisch en gezellig. Het schijnt niet zo moeilijk te zijn om te leren dus ik ben heel benieuwd.

Ik werk regelmatig (maandag tot en met vrijdag) van half 8 tot 4 uur, en ga daarna vaak even zwemmen, langs het strand lopen, lezen, een stukje langs de kust rijden om de zon onder te zien gaan, eten of socializen met mensen die ik hier heb ontmoet in het ziekenhuis of de kerk (ja het gaat heel snel), lekker voor mezelf koken en skypen met jullie. Ik koop eten dat ik lekker vind, drink een lekker rood wijntje ’s avonds en eet kaas en cashewnootjes. Fruit is hier best duur, maar wel heel lekker met het warme weer, dus een stuk watermeloen ligt altijd in mijn koelkast.

Ik probeer vroeg naar bed te gaan zodat ik ’s morgens uitgerust ben, trek dan m’n uniform aan, eet een snel ontbijt en rijd dan naar het ziekenhuis, dat is ongeveer 5 minuten vanaf het huisje waar ik nu zit. Ideaal dus.

Een auto is hier echt een must, het is gevaarlijk om te lopen of fietsen omdat hier geen fietspaden zijn en de mensen gevaarlijk rijden. Ze rijden vaak zonder licht ’s nachts, slaan plotseling af, geven geen richting aan en toeteren veel. Ik ben dus blij met mijn autootje die ik nu van het ziekenhuis leen en cross hiermee het hele eiland over.

Vorige week en vanavond heb ik de Connect/bijbelstudie bezocht van Leef Aruba. Dat is een startende kerk hier op het eiland, een heel gezellige groep van ongeveer 20 jonge mensen. Dit zijn vooral Nederlanders die hier (tijdelijk) werken en militairen met hun vrouwen die hier 3 jaar op het eiland zijn. Heel gezellig om met hen te kletsen en contacten op te doen (vanavond kreeg ik al weer 3 eet-uitnodigingen).

Vanavond heb ik voor de Connect een stel uit deze kerk bezocht en bij hen gegeten. Het was alleen nog al een zoektocht naar hun huis, de wijken hebben hier een naam en alle straten uit die wijk heten dan hetzelfde. Meestal zijn er wel huisnummers maar deze lopen niet in een logische volgorde op of af. Aan postcodes doen de Arubanen niet en naast de ‘normale’ wegen heb je veel zandweggetjes. Vandaag heb ik dus zowat het hele eiland gezien omdat ik een beetje verkeerd was gereden, hihi. Het is wel een voordeel dat je op een gegeven moment altijd bij de zee uitkomt, en dus in zekere zin niet kan verdwalen. :) Van het ziekenhuis heb ik een werktelefoon met een Arubaans nummer, dit was in dit geval erg handig.

Ik heb nu een lang weekend, maandag ben ik namelijk vrij omdat het op Aruba een nationale feestdag is. Morgen ga ik lekker een beetje thuis rommelen en ’s middags naar het strand met een meisje die ik heb ontmoet bij de Connect en die hier in het onderwijs werkt; erg gezellig.

Nou, jullie zijn weer een beetje op de hoogte van mijn leventje hier. Weet dat ik jullie allemaal mis, maar ook erg aan het genieten ben. Nog 3,5 week en dan vlieg ik een weekje terug voor de skivakantie in Oostenrijk (met Bennie, mijn ouders en broertje en zusje). Hier kijk ik wel naar uit, vooral om Bennie weer te zien en mijn zusje jaloers te maken met mijn bruine huid ;).

Veel liefs en een tropische knuffel,

Lydia

Ps. Als je deze blog liever niet meer wilt ontvangen, stuur me dan even een mailtje.
Pps. Nog bedankt voor de lieve, leuke reacties op mijn vorige blog, erg fijn om te krijgen! :)