Djaro’s eiland

De Natural Pool is een van de mooiste plekken van Aruba. Door de lokale mensen wordt het Conchi genoemd. Dat betekent kommetje. Het is een rotsformatie aan de noordkust die door de ruige zee tot een kom is uitgesleten. Constant wordt vers zeewater in en uit gespoeld waardoor het een soort natuurlijk zwembad is. In die kom kun je zwemmen en snorkelen. Het is er prachtig.

Om er te komen heb je 4x4 aandrijving nodig. De pool ligt aan de noordkust, de ruige kant van het eiland achter rotspartijen die toebehoren aan de wilde geiten. Er wonen geen mensen. Wij hebben een mooie pick-up maar die is zonder 4x4 aandrijving. Dat is niet erg. We zijn er achter gekomen dat als we met de auto via een hobbelig, verlaten pad een stuk richting de noordkust rijden, we vanaf daar via de rotsen en daarna langs de kust naar de Natural Pool kunnen lopen. Het is een tocht van ongeveer drie kwartier.

We gaan aan het einde van de middag lopen. Dan is het niet meer zo heet en de toeristen in hun jeeps met luidruchtige gidsen zijn dan al weer terug naar hun hotel. Onderweg komen we de mooiste stranden tegen en het wilde water aan deze windkant van het eiland komt soms zo hard tegen de rotskust aan dat het fonteinen van een paar meter hoog maakt.

Djaro zit bij mij in de draagzak op mijn heup. Hij vindt dat heerlijk, hij hobbelt mee op mijn ritme en kan goed om zich heen kijken. Hij wordt zwaar, en met hem in de draagzak word ik gedwongen mijn tempo aan te passen, af en toe even stil te staan. Dat maakt me bewuster van de mooie plek waar ik ben omdat ik om dan me heen kijk. Ik kijk waar we vandaan komen, waar we nu zijn en waar we naartoe gaan. Djaro kijkt met me mee en valt daarna in slaap.

Kleine hagedissen met de mooiste kleuren en patronen schieten voor onze voeten weg. We moeten goed opletten hoe we onze voeten neerzetten, de kleinere stenen liggen niet altijd stabiel en rollen soms onder onze voeten weg. Onbewust let ik ook op slangen. Ik heb nog maar een paar keer een slang gezien hier en vind ze fascinerend. De Arubaanse ratelslang is heel zeldzaam, die heb ik nog maar een keer gezien.

Halverwege de tocht komen we aan op een verlaten strand. Het is een breed en lang strand met in het midden een enorm rotsblok in het water. Het wordt ook wel Little Aruba genoemd, omdat het rotsblok vanaf de lucht gezien een de vorm van Aruba heeft. Ik vind dit een van de mooiste stranden van Aruba. Eigenlijk kun je er niet zwemmen; het water is te wild, de golven te hoog en er is veel stroming.

Er ligt een boot op z’n kant in de branding. Het is een open, platte boot. De helft van de boot zit vol zand en de golven spoelen steeds een beetje meer zand de boot in. We lopen naar de boot en zien op de achterkant ‘Las Piedras’ op de boot staan. Deze boot komt waarschijnlijk uit Puerto Rico. Het voelt vreemd dat deze boot hier ligt, een beetje magisch. Waarom ligt deze boot hier? Wie hebben er in gevaren en waar zijn deze mensen nu? Ik bedenk dat deze boot een enorme reis heeft afgelegd, de hele Caraïbische zee over naar Aruba.

Een stuk verder ligt aan de kust enorm veel drijfhout. Er ligt ook veel plastic; flesjes, dopjes, tandenborstels, teenslippers en touw. We zoeken mooie houtjes om thuis mee te knutselen en ik bedenk dat elk stuk hout, alle spullen die hier liggen een verhaal hebben. Ze zijn ooit gebruikt door mensen in andere landen, op andere eilanden en werelddelen. De zee verzamelt spullen en geeft ze ook weer terug aan de aarde. Ik hoop nog steeds op flessenpost.

We zwemmen in de verlaten Natural Pool tot het schemerig wordt en lopen met het licht van ondergaande zon terug. Inmiddels kennen we de weg goed. De wind waait het zeewater op en de lucht ruikt naar zout en zee. Ik sta even stil om uit te rusten en kijk om me heen. Ik kijk naar mijn zoon en geef een kusje op zijn schattige haartjes. Ik fluister in de wind: ‘Djaro, wat is jouw eiland mooi!’